Monday, January 14, 2008

Μιθριδατίζοντας τα καρφιά του κόσμου


Και ο ουρανός έσυρε φωνή και ράγισε,
έγινε θρύψαλα στο αντάμωμα της σιωπής
με την οργίλη δύναμη των κορμιών
αγκιστρωμένη στην αφθονία του γέλιου.
Περιφρουρώ την γενναιοδωρία του αυτόχειρα
μπρος στη στενότητα του συγκεκριμένου,
περιδένω το κλάμα του νεογέννητου
γνωρίζοντας πως μιθριδατίζει με την αγάπη
και αφυπνίζω την ανακούφιση της μαίας
ψιθυρίζοντας της πως:
«τα ίχνη του κόσμου είναι καρφιά
που ρίζωσαν και στάθηκαν
ως πέταλα αιώνιας ομορφιάς μέσα μας
και πως το γέλιο ενός παιδιού,
που το ορίζει μόνο η χαρά και το κλάμα μιας καινούριας αναπνοής,
ισούται με ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε»

8 comments:

tsiailisworld said...

εδώ με ξένισαν οι μακροσκελείς προτάσεις, έχανα το μέτρο της γλώσσας στο διάβασμα. Βοήθησε λίγο το enter στην αλλαγή στίχου ως οπτικό εφφέ. Θα διαβαζόταν πιο ευχάριστα ως παράγραφος σε υπερρεαλιστικό πεζογράφημα.

Νεφέλη Σμίχελη said...

σε ευχαριστώ για την συμβουλή σου

tsiailisworld said...

Όλα για τη γραφή, το λόγο, πρώτιστα τον ελληνικό αλλά και σε άλλες γλώσσες ας εκφραζόμαστε και να διεθνοποιούμε τη σκέψη την ελληνική.
Η σκέψη κι η καλλιτεχνία, σε όποια γλώσσα κι αν αποδοθούν, με οποιαδήποτε τεχνοτροπία, είν' το ένα και το αυτό.
Η φιλοσοφία θέλει οπαδούς κι ακροατές. Ας κάνουμε το διαδύκτιο ένα χώρο που να ενώνει το βαθυστόχαστο λόγο, εδώ που δεν υπάρχουμε εμείς ως οντότητες.
Σ' αυτό το χώρο δεν είθισται, ούτε και μπορούμε να είμαστε εγωτιστές και κενόδοξοι. Εδώ που είμαστε παρά μια ψηφιακή απεικόνιση του ίδιου μας του είναι.
Με όπλο το λόγο και την εικόνα, εγώ προτάσσω την ποίηση σαν όπλο μου. Να πολεμήσω στο πλάι σας θέλω, κι αν η διάλεκτός μου ειν' κυπριακή, την αρχαία και τη νέα ελληνική διδάκτηκα.
Θα ήθελα να γράφω, όσο μπορώ, πιο κοντά στο αμιγή λόγο τον ελληνικό, αφαιρώντας κάθε λογής ξενόφερτα στοιχεία και τρόπους σκέψης και έκφρασης. Όσο μπορώ.
Σας καλούμε να προτάξετε κι εσείς ό,τι ασκείτε ως τέχνη για να υπεραμυνθούμε την ελληνικότητα μπροστά στην απειλή της παγκοσμιοποίησης του λεκτικού διαδυκτίου.
Πίνακες, στίχους, ποιήματα, δοκίμια, ιστορίες, απόψεις. Ό,τι έχει ο καθένας ως όπλο.
Σας καλούμε να κράζετε σε όλα τα μπλογκς σε όλους τους φίλους σας την αγάπη σας για το λόγο τον ελληνικό γράφοντας αμιγώς ελληνικά. Όσο μπορείτε.

Νεφέλη Σμίχελη said...

συμφωνώ μαζί σου για την διαρκή μελετη, υποστήριξη, καλλιέργια και προβολή της ελληνικής γλώσσας. είναι απαραίτητα όλα αυτά για να αναδείξουμε την βαρύτατη αξία της ελληνικής γλώσσας ως διεθνή γλώσσα
που χάραξε και χαράζει την πορεία της παγκοσμιοποίησης.

Unknown said...

ο πρώτος στίχος μου άρεσε τόσο πολύ που σταμάτησα να διαβάσω το υπόλοιπο.
θα τον πιπιλάω μέσα μου μέχρι να λιώσει σήμερα, σαν κινίνο που ανεβάζει τον πυρετό της ποίησης.

την καλημέρα μου!

Νεφέλη Σμίχελη said...
This comment has been removed by the author.
Νεφέλη Σμίχελη said...

Ο έρωτας ρέει παντού μα η αξία του βρίσκεται όταν σε συντρίβει για να σε αναγεννήσει

Λύσιππος said...

Πόσο αληθινό είναι αυτό το τελευταίο!