Ίχνος φωνής δεν θα μείνει
Στη σκιά που απλώνει και γελά
Η θέλησή μου άνισο επιφώνημα σε γέφυρα ελπίδας
Στην ανάσα που διαφεύγει απ’ τα χείλη επιθυμώντας
Να γλιστράει μες στο άπειρο
Λοξοδρομώ με μόνη διαίσθηση το υφάδι των φευγαλέων αντιθέσεων
Τροχός η ζωή που εκτροχιάζεται
Τραχύς ο δρόμος
Και εύπλαστη η ψυχή,
Τώρα μπορώ να αφήσω το απέριττο
Να με καθοδηγεί
Τώρα...
Tuesday, June 26, 2007
Tρέχω και πέφτω
Πέφτω και σηκώνομαι
Τινάζω τη σκόνη από μέσα μου
Σκάνε οι ρίζες μου στις πληγές που αλείφω με βάλσαμο από δάκρυα ενώ στέκουν
Στα μάτια μου
Βηματίζω με την νύχτα μες τη μέρα
Άυπνος μα πάντα πεινασμένος για τα χείλια που τρέμουν
Βηματίζω, και σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή τρέχω,
τρέχω για να προστάξω τη ζωή
Τρέχω με την ανελέητη απληστία της αναίσχυντης πορείας μου στο άχρονο
Και πέφτω ξανά και ξανά…
Τινάζω τη σκόνη από μέσα μου
Σκάνε οι ρίζες μου στις πληγές που αλείφω με βάλσαμο από δάκρυα ενώ στέκουν
Στα μάτια μου
Βηματίζω με την νύχτα μες τη μέρα
Άυπνος μα πάντα πεινασμένος για τα χείλια που τρέμουν
Βηματίζω, και σε κάποια ανυποψίαστη στιγμή τρέχω,
τρέχω για να προστάξω τη ζωή
Τρέχω με την ανελέητη απληστία της αναίσχυντης πορείας μου στο άχρονο
Και πέφτω ξανά και ξανά…
Subscribe to:
Posts (Atom)