ΑΝΤΟΧΗ

Η αντοχή ελλοχεύει
ανυποχώρητη σε θέση νηνεμίας
ανεξάντλητη προς τα μέσα,
διάγει μες την μηδαμινότητά της
την αντίστροφη μέτρηση
διβολίζοντας τα αδιέξοδα του ψεύδους
οδηγώντας την αλήθεια προς τα έξω.

Καταπίνει τα σκοτάδια μας
τιθασεύοντας την παράνοια του εγωισμού μας.

Η αντοχή είναι ιδιότητα τυφλή
ξεφυλλίζει αναπνοές ανθεκτικότητας
στο απειροελάχιστο της ύπαρξής μας
ώστε να ορίσει την αυτοπεποίθηση
ως ικανή δύναμη.

Μιθριδατίζοντας τα καρφιά του κόσμου

Και ο ουρανός έσυρε φωνή και ράγισε,
έγινε θρύψαλα στο αντάμωμα της σιωπής
με την οργίλη δύναμη των κορμιών
αγκιστρωμένη στην αφθονία του γέλιου.
Περιφρουρώ την γενναιοδωρία του αυτόχειρα
μπρος στη στενότητα του συγκεκριμένου,
περιδένω το κλάμα του νεογέννητου
γνωρίζοντας πως μιθριδατίζει με την αγάπη
και αφυπνίζω την ανακούφιση της μαίας
ψιθυρίζοντας της πως:
«τα ίχνη του κόσμου είναι καρφιά
που ρίζωσαν και στάθηκαν
ως πέταλα αιώνιας ομορφιάς μέσα μας
και πως το γέλιο ενός παιδιού,
που το ορίζει μόνο η χαρά και το κλάμα μιας καινούριας αναπνοής,
ισούται με ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε»

Μάνα

Σε πηλό από αίμα και χώμα
Κύλησα σαν νερό και ξεδίψασα το πεινασμένο ασκέρι της λήθης
Σαν παγετός απλώθηκα σε άνθη που σάλευε η ανάσα
Μάνα, για δεύτερο πετσί φορώ το ρούχο σου και σε ξεγελάω
Αρνούμαι το ίχνος της φωνής σου και δεν ακούω
Σύρθηκα στα όρια του φόβου και φοβήθηκα ότι με πνίγει
Χάθηκα χωρίς να χαθώ στο πάντα μιας άρνησης που ξεχείλιζε.

ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ

η ελευθερία πείνα που την τρέφω
με τους μαστούς της φαντασίας,
ζω μέσα από τους τοίχους της ψυχής μου
η ανυπαρξία κομμένη ανάσα στην γεύση της φωνής
αυτοκαταστρέφομαι και διαφεύγω
βιώνω τον θάνατο ζώντας
ταξιδεύω με την ελπίδα να εναρμονιστώ
αφήνοντας το στίγμα μου στο ασυνείδητο των μύθων

ΑΣΦΥΞΙΑ


Είναι οι ώρες που δεν οδηγούν πουθενά
Τρίζουν αδέσποτες πάνω στον διχασμό της πνοής μου
Και πως με τρομάζει αυτή η γύμνια τους!
Μου ξεφεύγουν οι μέρες γεμίζοντας το τασάκι
Της ζωής μου άπνοια

Είναι οι ώρες που τρελαίνουν το κενό και γυρίζουν πίσω
Να διπλώσουν τις πτυχές της ανίερης σάρκας μου
Δεν έχει νόημα το ψέμα,
Μόνο άχρονες συλλαβές που καλείσαι
να ντύσεις με επευφημίες πανικού

Αφιερωμένο στην συνδημιουργό Πηνελόπη

ΕΚΠΛΗΡΩΣΗ

Το αναφιλητό μου κινδυνολογεί απέναντι στην ψευδαίσθηση
Μηρυκάζω τη φωνή μου για να μεστώσει μες σε μια ανήθικη ηθική
Τα σάλια μου λασπόνερα από βάλτους που με καταπίνουν
Στο τέλος λογοδοτώ σε μια ματωμένη ανάμνηση
Πατώ εκεί που το κορμί στέκει βουβό
Τα δάκρυα φάρος μιας πράξης μισής και μια εμμονής να ζω δίχως φραγμό
Αρνούμαι την ματαιότητα της λύτρωσης
Επικαλούμαι την άφθαρτη ηδονή
Η σκέψη αναπνέει σε δίαυλους καπνού
Και εκπληρώνομαι

Πορεία

Ίχνος φωνής δεν θα μείνει
Στη σκιά που απλώνει και γελά
Η θέλησή μου άνισο επιφώνημα σε γέφυρα ελπίδας
Στην ανάσα που διαφεύγει απ’ τα χείλη επιθυμώντας
Να γλιστράει μες στο άπειρο
Λοξοδρομώ με μόνη διαίσθηση το υφάδι των φευγαλέων αντιθέσεων
Τροχός η ζωή που εκτροχιάζεται
Τραχύς ο δρόμος
Και εύπλαστη η ψυχή,
Τώρα μπορώ να αφήσω το απέριττο
Να με καθοδηγεί
Τώρα...