Μια κηλίδα στο δρόμο η θλίψη σου
Που ο ήλιος θα στεγνώσει
Παγώνοντας τον χείμαρρο της μνήμης.
Υπάρχει κι άλλη διέξοδος η απελπισία της σωτηρίας
Μα καθώς ο πόνος ξεψυχά
το κενό χτύπα με βία αφήνοντας λεκέδες στο κορμί που αιωρείται.
Το τέλος και η αρχή είναι ανυπόστατα,
Και οι βρωμιές σου γίνονται ρήσεις στις γκριμάτσες των άστρων
αναζητώντας εκεί που δεν τολμάς
στα χνάρια του άγνωστου που οι σκιές του σε ζώνουν διαρκώς
και το ένστικτο σαν δόρυ εφορμά πάνω τους
με πρόθεση να σβήσει τα βήματα της λήθης
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment